استفاده از بتن خودمتراکم با افزودنی پیوندساز اکریلیک به همراه نانوسیلیس در مخازن آب

مخازن آب بعنوان یکی از ضروری ترین ارکان آبرسانی به هر شهر و روستا می باشند. مخازن بتنی کاربرد گسترده ای در ذخیره آب شرب و آتش نشانی، فاضلاب ها و نفت دارند. بنابراین با توجه به نوع کاربری آنها، این مخازن به طور معمول در رده سازه های با اهمیت خیلی زیاد و شریان های حیاتی قرار می گیرند. از این رو ساخت درست آنها از اهمیت بسیار بالایی برخوردار بوده است. پوشش بتنی مخازن آب همواره در معرض آسیب ناشی از تهاجم مواد شیمیایی و خورنده بوده است و استفاده از مواد مناسب می تواند تاثیر بسیار زیادی در جلوگیری این مواد به داخل بتن مخازن آب شود. استفاده از بتن خود متراکم به دلیل کارایی بالا، عدم نیاز به ویبره و قابلیت پرکنندگی مناسب می تواند از ورود مواد شیمیایی به داخل بتن جلوگیری کند. پلیمر اکریلیک به دلیل مقاوت بالا در برابر مواد شیمیایی و ماهیت شیمیایی گزینه مناسبی جهت استفاده در بتن خود متراکم می باشد. از این رو در این مطالعه آزمایشگاهی به بررسی استفاده از پلیمر اکریلیک به عنوان افزودنی و میکروسیلیس و نانوسیلیس به عنوان افزودنی جایگزین سیمان پرداخته شده است. همچنین در این مطالعه به بررسی اثر همزمان میکروسیلیس و پلیمر اکریلیک و همچنین نانوسیلیس به همراه پلیمر اکریلیک در بتن خود متراکم پرداخته شده است. در این پژوهش از رزین سنگ مصنوعی به عنوان روان کننده استفاده شده است. در تحقیق حاضر مجموعا 36 طرح اختلاط بتن خود متراکم ساخته شده است. بر روی نمونه های ساخته شده آزمایش های بتن تازه مانند جریان و زمان اسلامپ، جعبه ال و حلقه جی و همچنین آزمایش های بتن سخت شده مانند مقاومت فشاری در سنین 7، 28، 56 و 90 روزه برای محیط آب شرب و منیزیم سولفات، مقاومت کششی و خمشی در سن 28 روزه و درصد جذب آب بلند مدت انجام گرفته است. در مطالعه حاضر پودر میکروسیلیس در 10 درصد و نانوسیلیس به مقدار 5/0 درصد جایگزین سیمان شده و اثرگذاری این مواد در بتن خود متراکم حاوی افزودنی پلیمر اکریلیک بررسی شده است. با اندازه گیری مقاومت خمشی استفاده از رزین سنگ مصنوعی تا 1 درصد باعث افزایش مقاومت شده است ولی در ادامه با بالا بردن درصد آن، مقامت خمشی در محیط آب و منیزیم سولفات نسبت به نمونه شاهد کاهش داشته است. مقاومت کششی و فشاری در اغلب طرح های ساخته شده کاهش ناچیزی داشته اند. البته مقاومت فشاری نمونه های حاوی نانوسیلیس، کاهش بسیار کمتری نسبت به دیگر نمونه ها داشته است به طوری که حتی استفاده از رزین 2 درصد باعث بهبود مقاومت فشاری نیز شده است. نتایج نشان می دهد که با بالا بردن درصد رزین سنگ مصنوعی درصد جذب آب افزایش پیدا کرده است. استفاده از نانوسیلیس باعث بهبود پارامترهای مقاومت فشاری و دوام (درصد جذب آب) شده است.